Mount Everest
Blijf op de hoogte en volg Willemien
27 September 2013 | Nepal, Kathmandau
Mount Everest
Het was een lange maar prachtige tocht naar de Mount Everest (ME). We hadden erg veel geluk: om een uur of half elf konden we hem al in de verte zien liggen. Strak blauwe hemel, en dan die punt van de ME. (ik zal proberen wat foto's bij dit verslag te plaatsen). We moesten een paar passen van ruim 5000 meter over en steeds op de top erg veel vlaggetjes, gebedsdoeken enz. En natuurlijk souvenir tentjes. Op 5000 meter is het ook als de zon fel schijnt best koud, met name door de wind. Maar wat een vergezichten. Het laatste deel van de tocht (4 1/2 uur) over een onverhard pad, 20 km per uur. Maar het uitzicht was zo mooi. we kwamen om een uur of vier in het ME basecamp. Daar zouden we die nacht slapen (hoe, dat zie je bij het vorige bericht). Vandaar met een klein busje verder. En toen lopen...... Tot een punt vanwaar je de ME echt in volle glorie kon zien. Het was een hele klim. De gids heeft mijn rugzakken op enig moment genomen en me ook af en toe geholpen. Op 5200m klimmen is geen kattenpis. Ieder moment stilstaan om te zorgen dat je voldoende zuurstof krijgt. In mijn rugzakken had ik een flesje rum en iedereen die boven kwam kreeg van mij een slok. Dat werd gewaardeerd!
Op de top (niet van de ME, maar waar wij stonden) was, natuurlijk, een tent met militairen. Die werden om de drie uur afgelost. Een kwam naar mij toe en bood me zijn krukje aan. Dankbaar gebruik van gemaakt. Na een half uurtje, redelijk bevroren, de tocht naar beneden. De volgende ochtend vanaf het basecamp de zon zien opkomen......
Toen weer een lange, lange dag in de bus. Op naar de grens. Weer andere passen, langzaam daalden we tot zo'n 2500 meter en dan voel je je weer een hele piet.
De grensovergang is een verhaal apart. Maar morgen ga ik naar het weeshuis en ik denk niet dat daar wifi is. Dus het kan zijn dat dit weer voorlopig het laatste bericht is.
Dank trouwens voor alle reacties op mijn vorige bericht. Fijn om te merken dat jullie zo mee leven.
Het was een lange maar prachtige tocht naar de Mount Everest (ME). We hadden erg veel geluk: om een uur of half elf konden we hem al in de verte zien liggen. Strak blauwe hemel, en dan die punt van de ME. (ik zal proberen wat foto's bij dit verslag te plaatsen). We moesten een paar passen van ruim 5000 meter over en steeds op de top erg veel vlaggetjes, gebedsdoeken enz. En natuurlijk souvenir tentjes. Op 5000 meter is het ook als de zon fel schijnt best koud, met name door de wind. Maar wat een vergezichten. Het laatste deel van de tocht (4 1/2 uur) over een onverhard pad, 20 km per uur. Maar het uitzicht was zo mooi. we kwamen om een uur of vier in het ME basecamp. Daar zouden we die nacht slapen (hoe, dat zie je bij het vorige bericht). Vandaar met een klein busje verder. En toen lopen...... Tot een punt vanwaar je de ME echt in volle glorie kon zien. Het was een hele klim. De gids heeft mijn rugzakken op enig moment genomen en me ook af en toe geholpen. Op 5200m klimmen is geen kattenpis. Ieder moment stilstaan om te zorgen dat je voldoende zuurstof krijgt. In mijn rugzakken had ik een flesje rum en iedereen die boven kwam kreeg van mij een slok. Dat werd gewaardeerd!
Op de top (niet van de ME, maar waar wij stonden) was, natuurlijk, een tent met militairen. Die werden om de drie uur afgelost. Een kwam naar mij toe en bood me zijn krukje aan. Dankbaar gebruik van gemaakt. Na een half uurtje, redelijk bevroren, de tocht naar beneden. De volgende ochtend vanaf het basecamp de zon zien opkomen......
Toen weer een lange, lange dag in de bus. Op naar de grens. Weer andere passen, langzaam daalden we tot zo'n 2500 meter en dan voel je je weer een hele piet.
De grensovergang is een verhaal apart. Maar morgen ga ik naar het weeshuis en ik denk niet dat daar wifi is. Dus het kan zijn dat dit weer voorlopig het laatste bericht is.
Dank trouwens voor alle reacties op mijn vorige bericht. Fijn om te merken dat jullie zo mee leven.
-
27 September 2013 - 12:31
Wim:
Lieve zus,
Wat een prachtige foto's! En jij ziet er ondanks alle ontberingen patent uit. Maakte me al zorgen maar die zijn nu weg.
Uit je vermelding dat iedereen die boven kwam van jou een slok rum kreeg maak ik op dat jij als één van de eersten boven was. Dat hoeft toch ook niet....
Liefs,
Grote broer -
27 September 2013 - 13:13
Wil Velders:
hoi Willemien,wat een ervaring!nu begrijp toch beter waarom je bent gegaan,alleen.dit is fysiek zo zwaar!Maar ook zo mooi en om nooit te vergeten.
wat fijn dat je zo goed geholpen word en dat je ook zelf je laat helpen!ik wacht weer op je volgende
verslag,liefs Wil. -
27 September 2013 - 13:35
Danielle:
Wat prachtig allemaal. En wát een ervaring! Ben stiekum een beetje jaloers... Alhoewel.. het is wel heftig hoor als ik het zo lees. Veel succes in het weeshuis. Wat zeg ik? Succes??? VEEL Plezier!!! xx
-
27 September 2013 - 23:03
Bart:
voor die foto met op de achtergrond de ME
heb je natuurlijk al dat kleine leed over gehad....
imposant allemaal
heb je nog voldoende energie voor het weeshuis?
zo te zien nog volop....
-
28 September 2013 - 10:54
Maya:
He avonturierster!
Ondanks alle ontberingen zie je er prima uit hoor. En nu naar weeshuis. Zal ook heel bijzonder zijn.
Je zult bij thuiskomst straks wel de blaren op je tong krijgen van het vertellen......
Veel plezier en gezondheid nog,
groetjes,
Fons en Maya
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
